Για ένα σωματείο που ενώνει, αγωνίζεται, ανατρέπει, νικά!

   Στις 18 Δεκέμβρη ψηφίζουμε για το νέο δ.σ. της Β΄ ΕΛΜΕ-Θ. Οι εκλογές γίνονται σε μια περίοδο στην οποία έχουν αναδειχθεί και οι δύο πλευρές της πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση παρουσιάζει την εικόνα μιας χώρας σε ανάπτυξη. Αν εννοεί την ανάπτυξη της κερδοφορίας των διάφορων ομίλων, τότε λέει την αλήθεια. Το 2024 τα εισοδήματα από κέρδη ξεπέρασαν τα συνολικά εισοδήματα από την εργασία κατά 37 δις ευρώ, εξασφαλίζοντας μια αύξηση κατά 63% σε σύγκριση με τη διαφορά που υπήρχε το 2019. Και επιπλέον, τα υπερκέρδη των τραπεζών και των εταιρειών διύλισης δε φορολογούνται!

Μια δυσβάσταχτη πραγματικότητα

   Η άλλη πλευρά όμως της εικόνας για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία είναι οι χαμηλοί μισθοί (οι μισθοί των εκπαιδευτικών είναι στην τελευταία θέση της ευρωζώνης σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ), οι αυξημένοι φόροι εισοδήματος, η διατήρηση ενός από τους υψηλότερους ΦΠΑ στην Ευρώπη, η ακρίβεια στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, το αφόρητο κόστος στέγασης και βέβαια το κόστος της ενέργειας, των υπηρεσιών, της υγείας, αλλά και το διαρκώς αυξανόμενο κόστος σπουδών. Με αυτό τον τρόπο δημιουργούνται τα ματωμένα υπερπλεονάσματα που δεν είναι τίποτε άλλο από μια βίαιη αναδιανομή από τα κάτω προς τα πάνω, αν δούμε τον τρόπο με τον οποίο αξιοποιούνται. Δεν είναι τυχαίο ότι η πλειοψηφία των νέων θέλει να μεταναστεύσει. 

   Η ακρίβεια συνδυάζεται και τροφοδοτείται από ένα κύμα ιδιωτικοποιήσεων που απειλεί κάθε δημόσιο αγαθό. Στην Ελλάδα, η υγεία, η παιδεία, οι υποδομές (λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηρόδρομος, μετρό, δρόμοι), η ενέργεια, το νερό που σύμφωνα με το σύνταγμα είναι δημόσιο αγαθό, οι τηλεπικοινωνίες, είτε είναι ήδη ιδιωτικοί φορείς, είτε τους διαχειρίζονται ιδιώτες, είτε απειλούνται από την ιδιωτικοποίηση. Οι 350.000 διαγραφές φοιτητών/τριών, εφόσον γίνουν, θα είναι βούτυρο στο ψωμί των νέων ιδιωτικών πανεπιστημίων ενισχύοντας τα αποτελέσματα της ελάχιστης βάσης εισαγωγής, της έλλειψης φοιτητικής μέριμνας και του πανάκριβου κόστους ζωής.

   Και όλα τα παραπάνω, ενώ η Ελλάδα συντονισμένη με τον παροξυσμό του Rearm Europe ξοδεύει δισεκατομμύρια για φρεγάτες και αεροπλάνα, ενώ οι κοινωνικές δαπάνες καταρρέουν. Ο προϋπολογισμός που ψηφίζεται στη βουλή προβλέπει 30% αύξηση στις πολεμικές δαπάνες, ενώ τα κονδύλια για υγεία και παιδεία παραμένουν παγωμένα. Τα όπλα σκοτώνουν όχι μόνο όταν χρησιμοποιούνται αλλά και όταν για την αγορά τους δεν υπάρχουν χρήματα για κοινωνικές δαπάνες. Είναι απλά ζήτημα προτεραιοτήτων. Χρήματα υπάρχουν για όπλα αλλά όχι για την επιστροφή του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο.

   Ταυτόχρονα υπογράφοντας στις 6/11 συμφωνία με τη στήριξη της Κύπρου, των ΗΠΑ και του κράτους τρομοκράτη, του Ισραήλ, η κυβέρνηση της ΝΔ από τη μία ρίχνει όλο το βάρος της κρατικής «αναπτυξιακής πολιτικής» στη εξορυκτική στρατηγική του Drill Baby Drill και από την άλλη εντάσσεται μαζί με τις υπόλοιπες χώρες σε μια λογική «τόξου ελέγχου» της νοτιανατολικής Μεσογείου. Η συμφωνία είναι επικίνδυνη για την ειρήνη στη Μεσόγειο, οδηγεί στην ενίσχυση και τον πολλαπλασιασμό των νατοϊκών βάσεων, την ενίσχυση της κυβερνητικής επιλογής των διαρκών εξοπλισμών και της μεγέθυνσης της επιρροής των μιλιταριστικών ιδεών και δικτύων. Η εθελοντική αρχικά, αλλά υποχρεωτική «όταν ετοιμαστούμε γι’ αυτό», σύμφωνα με το Νίκο Δένδια, στράτευση των γυναικών, εντάσσεται σε αυτή τη λογική. Επιπλέον ο ίδιος δε διστάζει να πει ότι ο ελληνικός λαός «χρειάζεται να μάθει να αντέχει σε φέρετρα σκεπασμένα με την ευρωπαϊκή σημαία».

Τι συμβαίνει στην εκπαίδευση

   Στην εκπαίδευση, όσα συμβαίνουν είναι αντανάκλαση των κεντρικών κυβερνητικών επιλογών. Δεν είναι μόνο το πρόβλημα των προβληματικών υποδομών όπου τα κτίρια «φωνάζουν» ότι υπάρχει έλλειψη συντήρησης, δεν είναι μόνο οι συνθήκες διδασκαλίας που επιδεινώνονται στα υπερμεγέθη τμήματα και εξαιτίας των χιλιάδων κενών. Είναι και το ότι ο/η εκπαιδευτικός αντιμετωπίζεται ως πολυεργαλείο και ως υπεύθυνος/η για οτιδήποτε συμβεί σε ένα σχολείο που μυρίζει εγκατάλειψη. Η υποχρηματοδότηση των σχολικών μονάδων σημαίνει ότι οι διάφορες εργασίες που απαιτούνται για τη λειτουργία των σχολικών μονάδων πρέπει να γίνονται από τους/τις εκπαιδευτικούς. Τέλος η στοχοποίηση του κλάδου από τα ΜΜΕ επιτείνει το κλίμα τρομοκρατίας που γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί μέσω της αξιολόγησης σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών, αλλά και των χιλιάδων πειθαρχικών διώξεων που είναι σε εξέλιξη. Το νέο πειθαρχικό δίκαιο έρχεται να δημιουργήσει μια πραγματικότητα όπου, οι δημόσιοι υπάλληλοι θα διωκόμαστε με ποινή μέχρι και απόλυσης όχι μόνο γιατί αρνηθήκαμε να αξιολογηθούμε, αλλά και γιατί αντιδράσαμε σε μια εντολή της διεύθυνσης, ή μιλήσαμε δημόσια για τα κακώς κείμενα της εκπαίδευσης, ή ακόμη μιλήσαμε για ειρήνη και δικαιοσύνη στα πλαίσια του σχολείου. Ακόμα και η αλληλεγγύη στους/στις διωκόμενους ποινικοποιείται! Και ο έλεγχος δεν περιορίζεται στο περιβάλλον εργασίας μας, όπως άλλωστε έδειξε και η δίωξη της Έφης Λάζου για το θεατρικό έργο για την Παλαιστίνη, που ανέβασε στο θεατρικό εργαστήρι της.

Μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση!

   Απέναντι στη δυστοπία που μας ετοιμάζουνε και σε μεγάλο βαθμό ήδη τη ζούμε, χρειάζεται να αντιδράσουμε. Η κυβέρνηση της ΝΔ είναι μια κυβέρνηση απονομιμοποιημένη στα μάτια του κόσμου της εργασίας και των λαϊκών στρωμάτων. Τα σκάνδαλα των παρακολουθήσεων και του ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά και πολλά άλλα που διαρκώς έρχονται στην επιφάνεια, και φανερώνουν την εκτεταμένη διαφθορά της κυβέρνησης, η συγκάλυψη που επιχειρήθηκε στα εγκλήματα των Τεμπών και της Πύλου, η οργή που έχει συσσωρευτεί στην ελληνική κοινωνία από τη δυσβάστακτη πραγματικότητα που αντιμετωπίζει, κάνουν φανερό ότι είναι μια κυβέρνηση σε αποδόμηση. Αυτό βέβαια δεν την κάνει λιγότερο επικίνδυνη, αλλά σημαίνει ότι μόνο με την καταστολή και χάρη στις ανεπάρκειες της αντιπολίτευσης παραμένει στην εξουσία. Είναι συνεπώς μια αδύναμη πολιτικά κυβέρνηση που μπορεί να ανατραπεί με την κλιμάκωση των αγώνων  μας. Οι αγροτικές κινητοποιήσεις δείχνουν με την αποφασιστικότητά τους τον δρόμο που πρέπει να ακολουθηθεί. Το εργατικό κίνημα πρέπει να μπει και αυτό στη μάχη. Η αλλαγή των συσχετισμών είναι ένα σημαντικό βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση.

   Για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της περιόδου, χρειαζόμαστε μια συνδικαλιστική ηγεσία που να κινητοποιεί τον κλάδο. Οι εκλογές για το συνέδριο της ΟΛΜΕ που γίνονται τη φετινή χρονιά μπορούν να φέρουν μια τέτοια αλλαγή. Όμως έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτή η αλλαγή να ξεκινήσει από τα πρωτοβάθμια σωματεία. Η αλλαγή των συσχετισμών στις ΕΛΜΕ έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει τους όρους για μια αγωνιστική ανάκαμψη του κλάδου. Ο κλάδος χρειάζεται μια συνδικαλιστική ηγεσία που να θέλει και να μπορεί να τον εμπνέει στο να δίνει τις μικρές αλλά και τις μεγάλες μάχες. Που να κατανοεί τις δυσκολίες των εκπαιδευτικών και να εξασφαλίζει ότι οι απεργίες τους δεν είναι τουφεκιές στον αέρα αλλά πιάνουν τόπο και πετυχαίνουν νίκες. Που να μαζικοποιήσει εκ νέου τα συνδικάτα αποδεικνύοντας τη χρησιμότητά τους για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων.

Μπροστά στις εκλογές στη Β΄ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης

       Αυτή η αλλαγή πρέπει να φτάσει και στη Β΄ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης. Η αδράνεια του σωματείου και η αποχή του από τις μάχες που έως σήμερα έχει δώσει ο κλάδος έχουν παγιώσει μια κατάσταση απομαζικοποίησής του και οριακής λειτουργίας του για πάρα πολλά χρόνια. Για να ξεκινήσει να αλλάζει η κατάσταση, ένα πρώτο βήμα είναι η αλλαγή συσχετισμών στο διοικητικό συμβούλιο. Η κυριαρχία παρατάξεων που αρνούνται να συγκρουστούν με την κυβερνητική πολιτική και με τη διοίκηση, σπέρνει την απογοήτευση και επιτρέπει να διεισδύει ο φόβος στον κλάδο. Η ενίσχυση των δυνάμεων της Αριστεράς που θεωρούν ότι η ενότητα όσων αγωνίζονται είναι το κλειδί σε αυτήν την δύσκολη συγκυρία είναι κρίσιμο βήμα. Η Αγωνιστική Παρέμβαση – Αλληλεγγύη, ένα σχήμα που προήλθε από την ενοποίηση των δύο σχημάτων που συνδιαμορφώνουν τον τίτλο του κινείται στην παραπάνω λογική.

ü  Αγωνίζεται για τον συντονισμό όλων των εκπαιδευτικών σωματείων της πόλης, αλλά και πανελλαδικά, παρότι αυτή η άποψη δε συναντάει τη συμφωνία των άλλων δυνάμεων της ΕΛΜΕ.

ü  Συντάσσεται με τη δημιουργία ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου εκπαιδευτικών, γονέων, μαθητών αλλά και σε σύνδεση με την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

ü  Θεωρεί ότι ο κοινός αγώνας όσων κλάδων δίνουν τη μάχη ενάντια στην κυβερνητική πολιτική είναι κρίσιμος παράγοντας για τη νίκη.

ü  Πιστεύει, όμως, ότι, για να γίνουν αυτά, χρειάζεται η συνεργασία των αγωνιστικών δυνάμεων και όχι ο άγονος ανταγωνισμός τους για το ποιο σχήμα θα επικρατήσει. Γι’ αυτό δεν έχουμε διστάσει να κινηθούμε πολλές φορές στις γενικές συνελεύσεις και στα ΔΣ με αυτό το κριτήριο. Για να μετουσιωθεί, όμως, αυτή η αντιμετώπιση σε κοινό τόπο για τις δυνάμεις της Αριστεράς, είναι σημαντικό αυτή η λογική να ενισχυθεί και στις εκλογές.

ü  Στέκεται ενάντια στον ρατσισμό, τον εθνικισμό και τον σεξισμό. Ανοίξαμε με εκδήλωση το θέμα της βίας ενάντια στις γυναίκες, γιατί θεωρούμε ότι σε έναν κλάδο που οι γυναίκες αποτελούν την πλειοψηφία πρέπει, όταν αντιμετωπίζουν έμφυλες διακρίσεις και βίαιες συμπεριφορές, να μπορούν να στραφούν στο συνδικάτο για υποστήριξη.

ü  Θεωρεί ότι το συνδικάτο πρέπει να είναι χρήσιμο εργαλείο που να επιτρέπει στους/στις εκπαιδευτικούς να δίνουν συλλογικά τη μάχη για καλύτερη ζωή.

Στις 18/12 στηρίζουμε –ψηφίζουμε Αγωνιστική Παρέμβαση – Αλληλεγγύη

Γιατί οι εκπαιδευτικοί διδάσκουν και όταν αγωνίζονται!