Je suis Charlie

(λίγο καιρό μετά… μερικές σκέψεις, εκτιμήσεις και προβλέψεις)

Το Παρίσι, η πόλη του φωτός, και μαζί του όλη η Γαλλία, από τις 7/1/2015, είναι λίγο πιο γκρίζα.

Η τρομοκρατική ενέργεια στο σατιρικό έντυπο φέρνει αντιμέτωπους τη γαλλική κοινωνία – και μαζί με αυτήν και ολόκληρη την ευρωπαϊκή – με το μαύρο πρόσωπο του φανατικού ισλαμισμού. Μόνο που τώρα πια αυτό δε συμβαίνει κάπου στα βάθη της Μέσης Ανατολής, αλλά στην καρδιά της Ευρώπης.

Γιατί συνέβη αυτό;

Οι δυτικές αστικές τάξεις, προκαλούν βαρβαρότητα που αναπαράγεται με το επικάλυμμα του θρησκευτικού φανατισμού υπέρ του Ισλάμ. Η βαρβαρότητα όμως αυτή, δεν επιστρέφει χτυπώντας τους πραγματικούς φταίχτες αλλά τις ίδιες τις κοινωνίες. Οι νεκροί δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες, δεν ήταν εκπρόσωποι της γαλλικής αστικής τάξης, αλλά απλοί εργαζόμενοι. Ο ακραίος ισλαμισμός, ως φασισμός, χτυπά και μάλιστα τυφλά, εργαζόμενους κάθε κοινωνικής τάξης. Ο φασισμός του καπιταλισμού αναπαράγεται μέσα από το μεσαίωνα του ακραίου ισλαμισμού.

Ποιο είναι αυτή τη στιγμή το πολιτικό περιβάλλον;

Η καπιταλιστική οικονομική κρίση, που οδηγεί στη διαφαινόμενη ριζοσπατικοποίηση της νότιας Ευρώπης, αποτελεί σοβαρό πρόβλημα για τις αστικές τάξεις της βόρειας Ευρώπης. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ - ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα  - χαρακτηρίζεται ως «ακραίο αριστερό», αποδεικνύει μόνο τον ακραίο συντηρητισμό όσων έχουν τέτοια οπτική. Το PODEMOS της Ισπανίας επιχειρεί να εκφράσει τον κατά πολύ εντονότερο κινηματικό χαρακτήρα της ισπανικής κοινωνίας, σε σχέση με την ελληνική. Οκτώβρη και Νοέμβρη, η Ιταλία συγκλονίστηκε από μαζικότατες κινητοποιήσεις που αφορούσαν όχι μόνο γενικά πολιτικά ζητήματα, αλλά και την προστασία των κατοικιών από τους πλειστηριασμούς, το δικαίωμα στην αυτοοργάνωση της κοινωνίας κλπ. Ακόμα και το εν’ υπνώσει Βέλγιο τραντάχτηκε από τα εκτεταμένα επεισόδια και τη γενική απεργία του Δεκέμβρη. Βλέπουμε δηλαδή ότι, με σταθερότητα, το εργατικό κίνημα αρχίζει να ανακάμπτει σε όλη την Ευρώπη. Το πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει το βορειοευρωπαϊκό κεφάλαιο – και μάλιστα η χειρότερη έκφρασή του, το τραπεζικό / χρηματιστηριακό – είναι πραγματικά οξύ και για αυτό αποτελεί φορέα ελπίδας! Ο ευρωπαϊκός νότος, σε αυτή τη φάση θεωρείται ήδη πολιτικά «χαμένος», αφού η σκληρή λιτότητα δεν έχει προσφέρει καμία θετική προοπτική, που θα μπορούσε να ξεγελάσει, λίγο ακόμα, τους εργαζόμενους. Η αναγκαία για τον καπιταλισμό, κοινωνική ειρήνη – κατά τη γνώμη μας προσωρινά και μόνο επιφανειακά – περιορίζεται στο βορρά.

Ποιος ο ρόλος της Γαλλίας;

Η Γαλλία, για ιστορικούς λόγους, αποτελεί μια χώρα σύμβολο για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, ακόμα και ως αστική δημοκρατία. Επί τέσσερα, περίπου, χρόνια αμφιταλαντεύεται μεταξύ της εφαρμογής μιας λιτότητας που συγκρούεται με τους θεμέλιους λίθους της: ελευθερία – ισότητα – αδελφοσύνη και της κατεύθυνσης που τη σύρουν οι πολιτικές της ηγεσίες. Ο γαλλικός λαός, απέπεμψε τον υπερσυντηρητικό Σαρκοζί επειδή δεν άντεχε να τον εξευτελίζει καθιστώντας τον σαλτιμπάγκο της γερμανικής πολιτικής. Ο σοσιαλιστής Ολάντ, μέχρι το τρομοκρατικό χτύπημα ήταν ο πιο αντιδημοφιλής πρωθυπουργός ακριβώς γιατί τελικά υπέκυπτε και αυτός. Αυτή τη στιγμή οι δύο καλύτερες επιλογές των γάλλων βρίσκονται και πάλι μεταξύ του Σαρκοζί που επανέρχεται ως νέος Βοναπάρτης (και οι δύο είναι φημισμένοι για το μπόι τους) και της ακροδεξιάς Μαρί Λεπέν που προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από τον πατέρα της μπας και κρύψει τη χυδαιότητα αυτού που, ο τελευταίος,  εκπροσωπεί - το τραγικό είναι ότι δείχνει να το πετυχαίνει! Από την άλλη όμως, οι πολιτικές της ηγεσίες, εξακολουθούν να εφαρμόζουν σκληρές αποικιοκρατικές πολιτικές και να συμμετέχουν σε αλλεπάλληλους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Στον ανάλογο βαθμό χρεώνουν τη Γαλλία με μερίδιο ευθύνης που δεν αξίζει στην κοινωνία της, τους γάλλους εργαζόμενους.

Τι φοβούνται και τι προτείνουν οι υπερ-συντηρητικές πολιτικές ηγεσίες των πλούσιων χωρών του βορρά;

Αν το κύμα ριζοσπαστικοποίησης, που φαίνεται να έχει ξεκινήσει στον ευρωπαϊκό νότο φτάσει στη Γαλλία, ακριβώς λόγω του ιδιαίτερου συμβολισμού της, υπάρχει ο φόβος να διογκωθεί ανεξέλεγκτα. Λειτουργώντας πολλαπλασιαστικά, η διάχυσή του στην υπόλοιπη Ευρώπη, θα δημιουργούσε ανοιχτή αμφισβήτηση των πολιτικών που εφαρμόζονται στη Γηραιά ήπειρο. Το κακό όμως είναι ότι η οικονομική κρίση είναι ακόμα εδώ και θα παραμείνει! Πως να αντιμετωπίσει ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός δύο μεγάλα προβλήματα ταυτόχρονα - και την οικονομική κρίση και την αμφισβήτησή της λιτότητας που επιβάλλει - όταν αδυνατεί να βγει από τα αδιέξοδά του, μόνο στο ένα; Μοναδική λύση τότε, θα ήταν να παραδεχτεί την ήττα του απέναντι στις ΗΠΑ και να ελπίσει ότι δε θα χάσει πολλά από τα κεκτημένα του. Αδιανόητο! Η Γαλλία πρέπει οριστικά να αποτελέσει το δεύτερο πόλο εφαρμογής της ευρωπαϊκής λιτότητας. Και γι αυτό η γαλλική κοινωνία πρέπει να «συνηθίσει» την ιδέα λιγότερης liberte. Την περίοδο των Χριστουγέννων, Γάλλοι στρατιώτες, για πρώτη φορά, περιπολούσαν στους δρόμους του Παρισιού! Τώρα ήδη τα μέτρα ισχύουν μέχρι νεοτέρας σε Γαλλία και Βέλγιο ενώ Βρετανικό τηλεοπτικό κανάλι ζήτησε συγνώμη από «όποιον προσβλήθηκε», όταν μία επιζήσας δημοσιογράφος του Charlie, έδειξε το νέο, ιστορικό εξώφυλλο, με τον δακρυσμένο Μωάμεθ, λογοκρίνοντάς την στον αέρα. Είναι βέβαιο ότι οι Γάλλοι (αλλά και συνολικά οι ευρωπαίοι) εργαζόμενοι σύντομα θα καταλάβουν ότι τα μέτρα καταστολής που τους προστατεύουν σήμερα, παρουσιαζόμενα ως προφανής αναγκαιότητα απέναντι στον ακραίο ισλαμισμό, θα στραφούν και εναντίον τους. Ήδη μια πρώτη γεύση παίρνουν και οι Βέλγοι. Το αν θα τα χωνέψουν είναι μια άλλη ιστορία…

Ποιό αδιέξοδο αποκαλύπτει η ισλαμική τρομοκρατία;

Η γαλλική κοινωνία, μοιραία, θα αναζητήσει απαντήσεις. Η πολιτική της ηγεσία, θα βρεθεί σε δύσκολη θέση όταν θα πρέπει να εξηγήσει γιατί ενώ οι επιφυλακτικοί πια απέναντι στους μουσουλμάνους Γάλλοι, θα είναι αναγκαίο να τους ανέχονται στη χώρα - επειδή η γαλλική αστική τάξη συνεχίζει να τους έχει ανάγκη ως φτηνό εργατικό δυναμικό - τη στιγμή μάλιστα που απέτυχε να προστατεύσει τη γαλλική κοινωνία από τους φανατικούς που κρύβονται ανάμεσά τους;  Αυτό δε το λέμε εμείς! Το επαναλαμβάνουν συνεχώς όλο το Νοέμβρη και Δεκέμβρη του ’14, ο Σόιμπλε και η Μέρκελ στο αντι-ισλαμικό κίνημα PEGIDA και σε όλη την Ευρώπη. Το λέει ο ΟΟΣΑ όταν συμπεραίνει ότι η Ευρώπη γερνάει και επομένως μέσα στα επόμενα χρόνια θα χρειαστεί άμεσα «μετάγγιση» περισσότερων φτηνών – μη ξεχνιόμαστε – εργατών, κατά συνθήκη από τις μουσουλμανικές χώρες. Αυτός είναι ο «ρεαλισμός» του γερμανικού ordoliberalism! Όποιου οι απόψεις, στο όνομα του ανθρωπισμού, συναντούν τις απόψεις των εκπροσώπων των πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών, ας προβληματιστούν για αυτή τη σύμπτωση!

Από αυτά προκύπτουν ένα ερώτημα και μια ομολογία:

α) πώς να μη γερνάει, ο ευρωπαϊκός πληθυσμός, όταν οι ευρωπαίοι, δε μπορούν να αναθρέψουν τα παιδιά τους εξαιτίας της άγριας λιτότητας που βιώνουν; και…

β) η οικονομική κρίση θα συνεχίσει να υφίσταται και αυτό το αποδεικνύουν οι φτηνοί τριτοκοσμικοί που είναι απαραίτητοι, μπας και η ευρωπαϊκή οικονομία γίνει περισσότερο ανταγωνιστική. ΗΠΑ και Κίνα μονίμως πιέζουν και διεκδικούν μερίδια της αγοράς που κατείχαν τα ευρωπαϊκά προϊόντα. Πως, λοιπόν, να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση αν δε παραχθεί νέος πλούτος; Αφού η δυνατότητα επέκτασης σε νέες αγορές ή η εύρεση φτηνών πρώτων υλών δεν υφίστανται, μοναδική λύση είναι το χαμήλωμα του κόστους παραγωγής μέσω της μείωσης του εργατικού κόστους.  Ακριβώς σε αυτό το σημείο θα αναδειχτεί η αντίφαση και θα κληθούν, κατασταλτικά μέσα, να προστατέψουν Γάλλους, Βέλγους, Βρετανούς, Γερμανούς, Έλληνες, Ισπανούς, Ιταλούς, από τον... εαυτό μας. Όμως τότε, θα έχουν μικρότερο πολιτικό αντίκτυπο γιατί θα έχουμε ήδη συνηθίσει στην ιδέα μιας περισσότερο συντηρητικής Ευρώπης.

Ακόμα όμως και χωρίς τον ακραίο ισλαμισμό, ακόμα και αν εξαναγκαστεί ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός, αναγνωρίζοντας ότι η λιτότητα απέτυχε, να υποχωρήσει, εφ’ όσον οι εργαζόμενοι του νότου τον αναγκάσουν, θα προκύψει τότε το ερώτημα: «Δηλαδή τόσο καιρό καταστρέφατε ολόκληρες κοινωνίες, επειδή δε ξέρατε τι λύση να δώσετε, μόνο και μόνο για να συνεχίζετε να κερδοφορείτε;» Τα ψέματα που έχουν ειπωθεί τόσα χρόνια, για να αποδεχτούμε την υποτίμηση της ζωής μας, είναι τερατώδη! Ακόμα και από αυτή την αντίφαση, θα προκύψουν κοινωνικές συγκρούσεις! Η κατεστραμμένη μεσαία και η εργατική τάξη θα απαιτήσουν τη δικαίωσή τους. Η απάντηση που θα πάρουν, θα είναι και πάλι η προληπτική καταστολή!

Και πως απαντάμε εμείς, ως έλληνες εργαζόμενοι;

Ήδη είναι εμφανής η διάθεση της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή των εργαζομένων, να αντιδράσει μετά από 5 χρόνια υποτίμησης της ζωής μας. Στις πλάτες μας φορτώθηκαν αμαρτήματα που δε μας αναλογούσαν, μόνο και μόνο για να νομιμοποιηθεί η επανασυσσώρευση του πλούτου από την ελληνική αστική τάξη και όχι μόνο! Το χρεωκοπημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα – ελληνικό και ευρωπαϊκό – χρεώνει σε εμάς το λογαριασμό αλλά και πάλι δε φτάνει! Το δίλημμα στο οποίο θα βρεθούμε θα έχει στη μια πλευρά της ζυγαριάς τη συρρίκνωση των ελευθεριών μας, για τη δική μας προστασία και ασφάλεια, παρουσιασμένη ως προφανή αναγκαιότητα. Από την άλλη, την ανάγκη μας να ξεμπερδέψουμε μια και καλή με αυτή τη σκοτεινή περίοδο που ζούμε. Δε πρέπει να πέσουμε στον πειρασμό να ξανα-συντηρητικοποιηθούμε! Κάθε καταστολή που οργανώθηκε από τα αστικά κράτη, αργά η γρήγορα στράφηκε εναντίων των ίδιων τους των κοινωνιών. Η αντίδρασή μας απέναντι στο φόβο πρέπει να συνεχιστεί και θα συνεχιστεί. Οι σοσιαλδημοκρατικές προτάσεις που θα μας παρουσιαστούν θα προσπαθήσουν να λειτουργήσουν ως ανάχωμα στην πορεία που θα διαλέξουμε. Δε πρέπει να μας απογοητεύσει αυτό! Από τους έλληνες εργαζόμενους θα ξεκινήσει η στροφή ολόκληρης της Ευρώπης εμπνέοντας κάθε λογής κίνημα αμφισβήτησης και ανατροπής. Στους έλληνες εργαζόμενους θα καταλήξει ικανοποιώντας και το πιο τολμηρό αίτημα, που θα υπερασπιστούμε. Ήρθε η ώρα που τόσο καιρό αναζητούσαμε. Λοιπόν… ας το κάνουμε!

Μάρτιος 2015

Αγωνιστικές Παρεμβάσεις Δ.Ε. - Β’ Θεσσαλονίκης